Το παγκόσμιο περιβαλλοντικό και κοινωνικό αδιέξοδο που δημιούργησε η παρανοϊκή φαντασίωση της «Ανάπτυξης» των περίπου 150 τελευταίων ετών στο σύνολο των εκατομμυρίων ετών παρουσίας του ανθρώπου στον πλανήτη Γη, θα πρέπει να μας οδηγεί σε μία ριζική αναθεώρηση της πορείας και των αξιών πάνω στις οποίες αυτό (το αδιέξοδο) δημιουργήθηκε. Το νέο πρότυπο αξιών και δράσης που εγγυάται την συνέχιση της ζωής στον πλανήτη, όπως αναλυτικότερα περιέγραψα σε προηγούμενο άρθρο μου (βλέπε: Οι Τρεις Χάριτες Πάνε Πακέτο), θα μπορούσε να στηριχθεί σε τρεις βασικούς ηθικούς πυλώνες:
α) Την Αειφορία (με την έννοια της προστασίας του βιώσιμου στις νέες συνθήκες πολιτισμικού κεκτημένου, και της απόλυτης προστασίας των φυσικών και κοινωνικών πόρων), β) Της ισόρροπης ανάπτυξης των τομέων παραγωγής (πρωτογενούς, δευτερογενούς και τριτογενούς) και γ) της δίκαιης κατανομής των βαρών και των ωφελημάτων κάθε μελλοντικής δημιουργικής επένδυσης (με την γενική έννοια του όρου).
Εύκολα μπορεί κανείς να διαπιστώσει ότι καμία από τις τρεις παραπάνω αρχές δεν είναι δυνατόν να διασφαλιστεί χωρίς την ταυτόχρονη διασφάλιση των άλλων δύο.
Η μελισσουργία ως παραγωγικός κλάδος και ως τομέας επένδυσης ελπίδας για την ζωή στο μέλλον, οφείλει να υπακούσει και να προσαρμοστεί στις παραπάνω αρχές. Για να γίνει αυτό θα πρέπει προηγουμένως να εντοπίσουμε όλα εκείνα τα σημερινά χαρακτηριστικά της που την κάνουν προσαρμόσιμη στο παρόν μοντέλο «Ανάπτυξης», ενώ στη συνέχεια πρέπει να δούμε με ποιο τρόπο θα την προσαρμόσουμε στις νέες αρχές που θα της εξασφαλίσουν τη βιωσιμότητα της στο μέλλον.
Με βάση αυτό το σκεπτικό τα τελευταία χρόνια πειραματίζομαι σε νέες μελισσοκομικές μέθοδες . Η ενασχόλησή μου αυτή αποκάλυψε τα όρια των δυνατοτήτων μου, όρια οικονομικά και όρια φυσικά. Αυτή η διαπίστωση με οδήγησε στην πρόταση στον Μελισσοκομικό Σύλλογο, ως αρμόδιο τοπικό φορέα, για την δημιουργία ενός προγράμματος χρηματοδοτούμενου από μία ομάδα μελισσουργών εθελοντών, η οποία θα αναλάβει την εκπόνηση του προγράμματος έρευνας για την τεκμηρίωση ενός νέου προτύπου μελισσοκομικής εκμετάλλευσης που θα υπακούει στις παραπάνω αρχές. Την προφορική αυτή πρόταση έκανα το καλοκαίρι 2006 στο μελισσοκομικό σεμινάριο στο οποίο δίδαξε η εκλεκτή μελισσοκόμος του ΕΘΙΑΓΕ κ. Σοφία Γούναρη. Παρόλο που η πρότασή μου έγινε αποδεκτή και ο πρόεδρος του Μελισσοκομικού Συλλόγου υποσχέθηκε πως θα την προωθήσει, δεν έγινε τίποτα.
Το λιώσιμο 1,5 φρεσκοχτισμένων κηρηθρών μου ανα μελίσσι, από υπερβολική θέρμανση, φέτος το καλοκαίρι του παρατεταμένου καύσωνα, με οδηγεί στην ανάγκη άμεσης επαναφοράς της πρότασής μου με την ελπίδα να ευαισθητοποιήσω τον μελισσοκομικό κόσμο, που εν πολλοίς δείχνει να έχει μοιρολατρικά αφεθεί σε ένα μελισσοκομικό πρότυπο που λειτουργεί στα πλαίσια της συγκέντρωσης κεφαλαίου και της ληστρικής αφαίμαξης των εργαζομένων σε όλον τον πρωτογενή τομέα παραγωγής, με παράλληλη υποβάθμιση του παραγόμενου προϊόντος και των συνθηκών ποιότητας εργασίας και ζωής των παραγωγών και συγκεκριμένα των μελισσοκόμων.
Σε μία εποχή ολικής κατάρρευσης του παγκόσμιου οικοσυστήματος, εμείς ως μελισσουργοί οφείλουμε να προχωρήσουμε σε μία ριζική αμφισβήτηση των Αξιών και Αρχών μας και να εφαρμόσουμε, πιλοτικά ή πειραματικά έστω, νέες μέθοδες παραγωγικής ενασχόλησης με το ευλογημένο έντομο, την μέλισσα.
Ο κίνδυνος ανεπίστρεπτης ανατροπής του ισοζυγίου Οξυγόνου-Διοξειδίου του άνθρακος και οριστικής νέκρωσης κάθε μορφής ζωής στον πλανήτη, δεν αφήνουν περιθώρια εφησυχασμού.
Λευκίμμη 28/12/07 Γιώργος Σ. Βλάσσης (Μελισσουργός)
α) Την Αειφορία (με την έννοια της προστασίας του βιώσιμου στις νέες συνθήκες πολιτισμικού κεκτημένου, και της απόλυτης προστασίας των φυσικών και κοινωνικών πόρων), β) Της ισόρροπης ανάπτυξης των τομέων παραγωγής (πρωτογενούς, δευτερογενούς και τριτογενούς) και γ) της δίκαιης κατανομής των βαρών και των ωφελημάτων κάθε μελλοντικής δημιουργικής επένδυσης (με την γενική έννοια του όρου).
Εύκολα μπορεί κανείς να διαπιστώσει ότι καμία από τις τρεις παραπάνω αρχές δεν είναι δυνατόν να διασφαλιστεί χωρίς την ταυτόχρονη διασφάλιση των άλλων δύο.
Η μελισσουργία ως παραγωγικός κλάδος και ως τομέας επένδυσης ελπίδας για την ζωή στο μέλλον, οφείλει να υπακούσει και να προσαρμοστεί στις παραπάνω αρχές. Για να γίνει αυτό θα πρέπει προηγουμένως να εντοπίσουμε όλα εκείνα τα σημερινά χαρακτηριστικά της που την κάνουν προσαρμόσιμη στο παρόν μοντέλο «Ανάπτυξης», ενώ στη συνέχεια πρέπει να δούμε με ποιο τρόπο θα την προσαρμόσουμε στις νέες αρχές που θα της εξασφαλίσουν τη βιωσιμότητα της στο μέλλον.
Με βάση αυτό το σκεπτικό τα τελευταία χρόνια πειραματίζομαι σε νέες μελισσοκομικές μέθοδες . Η ενασχόλησή μου αυτή αποκάλυψε τα όρια των δυνατοτήτων μου, όρια οικονομικά και όρια φυσικά. Αυτή η διαπίστωση με οδήγησε στην πρόταση στον Μελισσοκομικό Σύλλογο, ως αρμόδιο τοπικό φορέα, για την δημιουργία ενός προγράμματος χρηματοδοτούμενου από μία ομάδα μελισσουργών εθελοντών, η οποία θα αναλάβει την εκπόνηση του προγράμματος έρευνας για την τεκμηρίωση ενός νέου προτύπου μελισσοκομικής εκμετάλλευσης που θα υπακούει στις παραπάνω αρχές. Την προφορική αυτή πρόταση έκανα το καλοκαίρι 2006 στο μελισσοκομικό σεμινάριο στο οποίο δίδαξε η εκλεκτή μελισσοκόμος του ΕΘΙΑΓΕ κ. Σοφία Γούναρη. Παρόλο που η πρότασή μου έγινε αποδεκτή και ο πρόεδρος του Μελισσοκομικού Συλλόγου υποσχέθηκε πως θα την προωθήσει, δεν έγινε τίποτα.
Το λιώσιμο 1,5 φρεσκοχτισμένων κηρηθρών μου ανα μελίσσι, από υπερβολική θέρμανση, φέτος το καλοκαίρι του παρατεταμένου καύσωνα, με οδηγεί στην ανάγκη άμεσης επαναφοράς της πρότασής μου με την ελπίδα να ευαισθητοποιήσω τον μελισσοκομικό κόσμο, που εν πολλοίς δείχνει να έχει μοιρολατρικά αφεθεί σε ένα μελισσοκομικό πρότυπο που λειτουργεί στα πλαίσια της συγκέντρωσης κεφαλαίου και της ληστρικής αφαίμαξης των εργαζομένων σε όλον τον πρωτογενή τομέα παραγωγής, με παράλληλη υποβάθμιση του παραγόμενου προϊόντος και των συνθηκών ποιότητας εργασίας και ζωής των παραγωγών και συγκεκριμένα των μελισσοκόμων.
Σε μία εποχή ολικής κατάρρευσης του παγκόσμιου οικοσυστήματος, εμείς ως μελισσουργοί οφείλουμε να προχωρήσουμε σε μία ριζική αμφισβήτηση των Αξιών και Αρχών μας και να εφαρμόσουμε, πιλοτικά ή πειραματικά έστω, νέες μέθοδες παραγωγικής ενασχόλησης με το ευλογημένο έντομο, την μέλισσα.
Ο κίνδυνος ανεπίστρεπτης ανατροπής του ισοζυγίου Οξυγόνου-Διοξειδίου του άνθρακος και οριστικής νέκρωσης κάθε μορφής ζωής στον πλανήτη, δεν αφήνουν περιθώρια εφησυχασμού.
Λευκίμμη 28/12/07 Γιώργος Σ. Βλάσσης (Μελισσουργός)
Αναρτήσεις
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου