Τρίτη 28 Οκτωβρίου 2008

Το γλύψιμο των κηρηθρών



Φέτος το Φθινόπωρο δείχνει πολύ ευνοϊκό για τις μέλισσες. Το ρείκι και η Κρούζα έχουν την τιμητική τους ενώ ετοιμάζεται η Νεσπουλιά και το δενδρολίβανο με το οποίο έφτιαξα ολόκληρη φυτεία στο μελισσουργείο μου. Η εισροή νέκταρος όμως στην κυψέλη μου δημιούργησε ένα σοβαρό πρόβλημα το οποίο αντιμετώπιζα και τις προηγούμενες χρονιές σε μικρότερο βαθμό. Το πρόβλημα αυτό εμφανίζεται με την τοποθέτηση των σωμάτων με τις ξεμελισμένες κηρήθρες πάνω από τα μονόπατα μελίσσια με σκοπό να γλύψουν οι μέλισσες το υπόλοιπο του μελιού και να επισκευάσουν τις τραυματισμένες κηρήθρες πριν την αποθήκευσή τους. Την τοποθέτηση αυτή την έκανα κατ’ αρχάς κι εφέτος όπως πάντα, χρησιμοποιώντας διάφραγμα και κλαπέτο (ένα κομμάτι πλαστικό δαπέδου για το οποίο θα μιλήσουμε άλλη φορά). Αυτή όμως η μέθοδος ειδικά εφέτος έδειξε τα σοβαρά της μειονεκτήματα. Οι μέλισσες έλκονται από το μέλι στο πάνω πάτωμα, που είναι και θερμότερο, αφήνοντας κάτω την μάνα και τον γόνο έρημο. Το μέλι από τις ξεμελισμένες κηρήθρες συγκεντρώνεται έτσι σε διάσπαρτα κελιά που σφραγίζονται. Στην συνθήκη αυτή με την έλευση του χειμωνιάτικου κρύου υπάρχει άμεσος κίνδυνος να κάνει το μελίσσι σφαίρα στο πάνω πάτωμα και να αφήσει την μάνα (που δεν μπορεί να τα ακολουθήσει λόγω διαφράγματος) να πεθάνει, οπότε... «άντε γεια» το μελίσσι. Αλλά και να μην συμβεί αυτό και μόνο ότι όσο μένουν τα κεριά επάνω το μελίσσι δεν είναι συμπαγές αλλά κομμένο στη μέση, αυτό λέει πολλά για όσους ξέρουν την μεγάλη σημασία του συμπαγούς σμήνους. Φέτος λοιπόν, βλέποντας το φαινόμενο αυτό πιο έντονα, αποφάσισα να κατεβάσω τις άδειες κηρήθρες κάτω, ανεβάζοντας πάνω τον γονοθάλαμο, δίνοντας είσοδο κατ’ αρχάς πάνω και κάτω. Αυτό αποδείχθηκε λάθος αφού ενώ ο γόνος και η μάνα ήταν στο θερμότερο όροφο, οι εργάτριες επιστρέφοντας φορτωμένες απόθεταν το φορτίο τους κάτω, στις ξεμελισμένες κηρήθρες, ενώ πάνω στον γόνο που είχε ανάγκη, ελάχιστη τροφή έφτανε. Φυσικά οι εργάτριες χρησιμοποιούσαν την κάτω είσοδο περισσότερο αφού αυτήν είχαν συνηθίσει. Έτσι αποφάσισα να κλείσω την κάτω είσοδο. Τότε παρατηρήθηκε συνωστισμός εργατριών στην κλειστή είσοδο που ταλαιπωρούνταν καταφανώς πριν εισέλθουν από την πάνω είσοδο. Την λύση έδωσε μία άχρηστη πιθμενοσανίδα ή μία στέγη, τοποθετημένη πλάγια όπως φαίνεται στην φωτογραφία. Σε ένα λεπτό το πρόβλημα εξαφανίστηκε. Μετά τρεις μέρες τα κάτω κεριά άδειασαν τελείως και το ελάχιστο μέλι τους και η φρέσκια γύρη τους μεταφέρθηκαν πάνω στον γονοθάλαμο. Αν έμεναν στα κεριά θα μούχλιαζαν στην αποθήκη και αυτό θα δημιουργούσε μία σοβαρή επιβάρυνση του ανοσοποιητικού συστήματος των μελισσών την Άνοιξη που είναι μία εποχή πολύ επικίνδυνη για νοζεμίαση και τροφικές δηλητηριάσεις. Νομίζω πως αυτός ο χειρισμός των ξεμελισμένων κεριών αξίζει ιδιαίτερης προσοχής και σας συνιστώ να τον εφαρμόσετε του χρόνου.

Κυριακή 19 Οκτωβρίου 2008

Το χαμόγελο του παιδιού



Σήμερα σαν να είχαμε μεγάλη γιορτή. Για να πω την αλήθεια ήταν μια γιορτή από τις ελάχιστες που σπανίζουν στην ζωή μας, μία γιορτή έξω από το επίσημο εορτολόγιο, μία γιορτή απ' αυτές που η ψυχή του ανθρώπου απογειώνεται, μία γιορτή που πρώτα απ' όλους είναι για μένα και για ελάχιστους φίλους. Ήταν η πρώτη Κυριακή μετά την ολοκλήρωση του τρυγητού του μελιού και το κλείσιμο του τελευταίου βάζου. Πλούσια η σοδειά φέτος και το όνειρο της προσφοράς αγάπης πήρε σάρκα και οστά με ένα τηλεφωνικό ραντεβού στο "Χαμόγελο του Παιδιού" στους Μαγουλάδες. Ακόμα ένα τηλεφώνημα στους εκλεκτούς φίλους και μελισσουργούς Μιχάλη και Λίλη και το ντουντουκοφόρο με το μελάτο φορτίο ξεκίνησε ασυγκράτητο με ωραία παρέα και πολύ ανεβασμένη διάθεση για το στέκι του Βορά που φιλοξενεί αυτήν την στιγμή 17 αγγέλους. Ποιόν να πρωτοθυμηθώ (πάντα είχα αυτό το πρόβλημα) και τι να πρωτοθαυμάσω; Τον Αντώνη; Την Έλενα; Τον Κωνσταντίνο; Την Γεωργία; 'H όλα τα άλλα παιδιά που με πηγαία ευγένεια και ανέλπιστη κοινωνικότητα ήλθαν να μας συστηθούν και να μας καλωσορίσουν. Ειλικρινά δεν περιμέναμε ποτέ τέτοια τιμή, τέτοια υποδοχή. Μεγάλη εντύπωση μας έκανε η απάντηση της πιο μικρούλας της οικογένειας όταν την ρωτήσαμε τι θέλει να γίνει όταν μεγαλώσει: "Θέλω να γίνω ψυχολόγος" είπε, ενώ τα μάτια της ήταν συνεχώς καρφωμένα στην υπεύθυνη ψυχολόγο της εστίας κ. Λέλα. Πώς ξέρουν αυτά τα απίθανα παιδικά ματάκια να ανταποδίδουν χωρίς λόγια ευγνωμοσύνης την προσφορά αγάπης και φροντίδας που τόσο έχουν ανάγκη!!!
Πολύ ζήλεψα που η, πάλαι ποτέ, πρωτοπόρα και τροφοδότρα ολόκληρου του νησιού ιδιαίτερη πατρίδα μου η Λευκίμμη, στερείται ενός τόσο ευαγούς ιδρύματος, όπως στερείται από πολλά άλλα. Ζήλεψα και δεν το έκρυψα στην κ. Λέλα όταν την ρώτησα αν το "Χαμόγελο του παιδιού" έχει κάποια ειδική μεθοδολογία στην μεταφορά του ανάλογου πνεύματος στην Λευκίμμη και γιατί όχι και για την δημιουργία αντίστοιχου παραρτήματος και στον Νότο. Όπως λέγαμε με τον Μιχάλη και την Λίλη, δεν υπάρχει ίσως καλύτερος τρόπος ανάταξης του κοινωνικού μας ιστού που δεν περνάει και τις καλύτερες μέρες του. Χώρια τον παράγοντα πραγματικής ευτυχίας που παρέχει σε όλους όσους έχουν την ευκαιρία να προσφέρουν (όπως όλοι μπορούν να κάνουν)με πολλούς τρόπους. Εδώ θα αναφέρω την κουβέντα που είπε ο Μιχάλης την ώρα που φεύγαμε: "Πως γίνεται να παίρνω μεγαλύτερη χαρά δίνοντας λεφτά από όταν παίρνω λεφτά;" Αφού δεν υπάρχει μεγαλύτερη ευτυχία από την στιγμή της προσφοράς. Ξέρουμε άλλωστε πόσο ξεστρατισμένος είναι ο σημερινός άνθρωπος αναζητώντας ψεύτικους παραδείσους και γι αυτό πόσο δυστυχής και διψασμένος. Ο αλησμόνητος μικρούλης Ανδρέας μέσα από την επιστολή του που μας άφησε πριν φύγει, κατάφερε να μας ανοίξει τα μάτια και να μας δείξει τον δρόμο. Μόλις χθες Σαββατόβραδο η ΝΕΤ πρόβαλε ένα ντοκυμαντέρ για την ιχθυοκαλλιέργεια και εμπορία πέρκας στην Αφρική. Πόσο πόνεσε η ψυχή μου με αυτό το χάλι που είδα, μ' αυτήν την δυστυχία, ιδιαίτερα των μικρών παιδιών! Λες κι όπου κοιτάξεις γύρω σου βλέπεις ένα μεγάλο μπάχαλο. Σήμερα όμως!! Ήταν μεγάλη γιορτή σου λέω. Επί τέλους κάτι υπάρχει που μπορεί να δικαιώσει την πίστη στον άνθρωπο που ξέρουμε ότι όλοι κρύβουμε μέσα μας αλλά δεν ξέρουμε πως να τον εκφράσουμε. Κάτι υπάρχει που μας δίνει κουράγιο να συνεχίσουμε την προσπάθεια για έναν καλύτερο κόσμο. Υπάρχει η επιστολή-παρακαταθήκη του Αντρέα! Υπάρχει το Χαμόγελο του παιδιού!