Φέτος το Φθινόπωρο δείχνει πολύ ευνοϊκό για τις μέλισσες. Το ρείκι και η Κρούζα έχουν την τιμητική τους ενώ ετοιμάζεται η Νεσπουλιά και το δενδρολίβανο με το οποίο έφτιαξα ολόκληρη φυτεία στο μελισσουργείο μου. Η εισροή νέκταρος όμως στην κυψέλη μου δημιούργησε ένα σοβαρό πρόβλημα το οποίο αντιμετώπιζα και τις προηγούμενες χρονιές σε μικρότερο βαθμό. Το πρόβλημα αυτό εμφανίζεται με την τοποθέτηση των σωμάτων με τις ξεμελισμένες κηρήθρες πάνω από τα μονόπατα μελίσσια με σκοπό να γλύψουν οι μέλισσες το υπόλοιπο του μελιού και να επισκευάσουν τις τραυματισμένες κηρήθρες πριν την αποθήκευσή τους. Την τοποθέτηση αυτή την έκανα κατ’ αρχάς κι εφέτος όπως πάντα, χρησιμοποιώντας διάφραγμα και κλαπέτο (ένα κομμάτι πλαστικό δαπέδου για το οποίο θα μιλήσουμε άλλη φορά). Αυτή όμως η μέθοδος ειδικά εφέτος έδειξε τα σοβαρά της μειονεκτήματα. Οι μέλισσες έλκονται από το μέλι στο πάνω πάτωμα, που είναι και θερμότερο, αφήνοντας κάτω την μάνα και τον γόνο έρημο. Το μέλι από τις ξεμελισμένες κηρήθρες συγκεντρώνεται έτσι σε διάσπαρτα κελιά που σφραγίζονται. Στην συνθήκη αυτή με την έλευση του χειμωνιάτικου κρύου υπάρχει άμεσος κίνδυνος να κάνει το μελίσσι σφαίρα στο πάνω πάτωμα και να αφήσει την μάνα (που δεν μπορεί να τα ακολουθήσει λόγω διαφράγματος) να πεθάνει, οπότε... «άντε γεια» το μελίσσι. Αλλά και να μην συμβεί αυτό και μόνο ότι όσο μένουν τα κεριά επάνω το μελίσσι δεν είναι συμπαγές αλλά κομμένο στη μέση, αυτό λέει πολλά για όσους ξέρουν την μεγάλη σημασία του συμπαγούς σμήνους. Φέτος λοιπόν, βλέποντας το φαινόμενο αυτό πιο έντονα, αποφάσισα να κατεβάσω τις άδειες κηρήθρες κάτω, ανεβάζοντας πάνω τον γονοθάλαμο, δίνοντας είσοδο κατ’ αρχάς πάνω και κάτω. Αυτό αποδείχθηκε λάθος αφού ενώ ο γόνος και η μάνα ήταν στο θερμότερο όροφο, οι εργάτριες επιστρέφοντας φορτωμένες απόθεταν το φορτίο τους κάτω, στις ξεμελισμένες κηρήθρες, ενώ πάνω στον γόνο που είχε ανάγκη, ελάχιστη τροφή έφτανε. Φυσικά οι εργάτριες χρησιμοποιούσαν την κάτω είσοδο περισσότερο αφού αυτήν είχαν συνηθίσει. Έτσι αποφάσισα να κλείσω την κάτω είσοδο. Τότε παρατηρήθηκε συνωστισμός εργατριών στην κλειστή είσοδο που ταλαιπωρούνταν καταφανώς πριν εισέλθουν από την πάνω είσοδο. Την λύση έδωσε μία άχρηστη πιθμενοσανίδα ή μία στέγη, τοποθετημένη πλάγια όπως φαίνεται στην φωτογραφία. Σε ένα λεπτό το πρόβλημα εξαφανίστηκε. Μετά τρεις μέρες τα κάτω κεριά άδειασαν τελείως και το ελάχιστο μέλι τους και η φρέσκια γύρη τους μεταφέρθηκαν πάνω στον γονοθάλαμο. Αν έμεναν στα κεριά θα μούχλιαζαν στην αποθήκη και αυτό θα δημιουργούσε μία σοβαρή επιβάρυνση του ανοσοποιητικού συστήματος των μελισσών την Άνοιξη που είναι μία εποχή πολύ επικίνδυνη για νοζεμίαση και τροφικές δηλητηριάσεις. Νομίζω πως αυτός ο χειρισμός των ξεμελισμένων κεριών αξίζει ιδιαίτερης προσοχής και σας συνιστώ να τον εφαρμόσετε του χρόνου.
Αναρτήσεις
