Το χαμόγελο του παιδιού

Σήμερα σαν να είχαμε μεγάλη γιορτή. Για να πω την αλήθεια ήταν μια γιορτή από τις ελάχιστες που σπανίζουν στην ζωή μας, μία γιορτή έξω από το επίσημο εορτολόγιο, μία γιορτή απ' αυτές που η ψυχή του ανθρώπου απογειώνεται, μία γιορτή που πρώτα απ' όλους είναι για μένα και για ελάχιστους φίλους. Ήταν η πρώτη Κυριακή μετά την ολοκλήρωση του τρυγητού του μελιού και το κλείσιμο του τελευταίου βάζου. Πλούσια η σοδειά φέτος και το όνειρο της προσφοράς αγάπης πήρε σάρκα και οστά με ένα τηλεφωνικό ραντεβού στο "Χαμόγελο του Παιδιού" στους Μαγουλάδες. Ακόμα ένα τηλεφώνημα στους εκλεκτούς φίλους και μελισσουργούς Μιχάλη και Λίλη και το ντουντουκοφόρο με το μελάτο φορτίο ξεκίνησε ασυγκράτητο με ωραία παρέα και πολύ ανεβασμένη διάθεση για το στέκι του Βορά που φιλοξενεί αυτήν την στιγμή 17 αγγέλους. Ποιόν να πρωτοθυμηθώ (πάντα είχα αυτό το πρόβλημα) και τι να πρωτοθαυμάσω; Τον Αντώνη; Την Έλενα; Τον Κωνσταντίνο; Την Γεωργία; 'H όλα τα άλλα παιδιά που με πηγαία ευγένεια και ανέλπιστη κοινωνικότητα ήλθαν να μας συστηθούν και να μας καλωσορίσουν. Ειλικρινά δεν περιμέναμε ποτέ τέτοια τιμή, τέτοια υποδοχή. Μεγάλη εντύπωση μας έκανε η απάντηση της πιο μικρούλας της οικογένειας όταν την ρωτήσαμε τι θέλει να γίνει όταν μεγαλώσει: "Θέλω να γίνω ψυχολόγος" είπε, ενώ τα μάτια της ήταν συνεχώς καρφωμένα στην υπεύθυνη ψυχολόγο της εστίας κ. Λέλα. Πώς ξέρουν αυτά τα απίθανα παιδικά ματάκια να ανταποδίδουν χωρίς λόγια ευγνωμοσύνης την προσφορά αγάπης και φροντίδας που τόσο έχουν ανάγκη!!!
Πολύ ζήλεψα που η, πάλαι ποτέ, πρωτοπόρα και τροφοδότρα ολόκληρου του νησιού ιδιαίτερη πατρίδα μου η Λευκίμμη, στερείται ενός τόσο ευαγούς ιδρύματος, όπως στερείται από πολλά άλλα. Ζήλεψα και δεν το έκρυψα στην κ. Λέλα όταν την ρώτησα αν το "Χαμόγελο του παιδιού" έχει κάποια ειδική μεθοδολογία στην μεταφορά του ανάλογου πνεύματος στην Λευκίμμη και γιατί όχι και για την δημιουργία αντίστοιχου παραρτήματος και στον Νότο. Όπως λέγαμε με τον Μιχάλη και την Λίλη, δεν υπάρχει ίσως καλύτερος τρόπος ανάταξης του κοινωνικού μας ιστού που δεν περνάει και τις καλύτερες μέρες του. Χώρια τον παράγοντα πραγματικής ευτυχίας που παρέχει σε όλους όσους έχουν την ευκαιρία να προσφέρουν (όπως όλοι μπορούν να κάνουν)με πολλούς τρόπους. Εδώ θα αναφέρω την κουβέντα που είπε ο Μιχάλης την ώρα που φεύγαμε: "Πως γίνεται να παίρνω μεγαλύτερη χαρά δίνοντας λεφτά από όταν παίρνω λεφτά;" Αφού δεν υπάρχει μεγαλύτερη ευτυχία από την στιγμή της προσφοράς. Ξέρουμε άλλωστε πόσο ξεστρατισμένος είναι ο σημερινός άνθρωπος αναζητώντας ψεύτικους παραδείσους και γι αυτό πόσο δυστυχής και διψασμένος. Ο αλησμόνητος μικρούλης Ανδρέας μέσα από την επιστολή του που μας άφησε πριν φύγει, κατάφερε να μας ανοίξει τα μάτια και να μας δείξει τον δρόμο. Μόλις χθες Σαββατόβραδο η ΝΕΤ πρόβαλε ένα ντοκυμαντέρ για την ιχθυοκαλλιέργεια και εμπορία πέρκας στην Αφρική. Πόσο πόνεσε η ψυχή μου με αυτό το χάλι που είδα, μ' αυτήν την δυστυχία, ιδιαίτερα των μικρών παιδιών! Λες κι όπου κοιτάξεις γύρω σου βλέπεις ένα μεγάλο μπάχαλο. Σήμερα όμως!! Ήταν μεγάλη γιορτή σου λέω. Επί τέλους κάτι υπάρχει που μπορεί να δικαιώσει την πίστη στον άνθρωπο που ξέρουμε ότι όλοι κρύβουμε μέσα μας αλλά δεν ξέρουμε πως να τον εκφράσουμε. Κάτι υπάρχει που μας δίνει κουράγιο να συνεχίσουμε την προσπάθεια για έναν καλύτερο κόσμο. Υπάρχει η επιστολή-παρακαταθήκη του Αντρέα! Υπάρχει το Χαμόγελο του παιδιού!